Autor postawi sobie dwa zadania, a mianowicie uzna, e warto ukaza kierunek i sposób rozwoju poj prawa karnego na drodze od obiektywnej do subiektywnej odpowiedzialnoci, przedstawiajc jednoczenie najstarsze róda uksztatowania dzisiejszej idei odpowiedzialnoci karnej opartej na pojciu umylnoci. Kolejnym, niewtpliwie ambitnym oraz – w moim przekonaniu – szczególnie wartociowym zamierzeniem byo natomiast naoenie na kanw ustale historyczno-ideowych rozwaa bdcych prób odpowiedzi na dwa – okrelone w recenzowanej rozprawie jako gówne – pytania badawcze, które ujto nastpujco: jak ksztatowana jest i gdzie przebiega granica midzy umylnoci a nieumylnoci oraz – ju w odniesieniu do praktyki wymiaru sprawiedliwoci – jak uksztatowany jest sposób ustalania elementów strony podmiotowej czynu zabronionego w postpowaniu sdowym i jaki jest rodowód tego sposobu.

„[...] badania historyczne, zwaszcza za te, które dotycz staroytnoci, mog okaza si bardzo pouczajce, gdy próbujemy z dzisiejszej perspektywy spojrze na wypracowane i stale doskonalone podstawy odpowiedzialnoci karnej. Przypatrujc si z pewnego dystansu zawartoci recenzowanej rozprawy, mona wic stwierdzi, e obejmuje ona istotne – take dla praktyki wymiaru sprawiedliwoci – zagadnienie dotyczce strony podmiotowej czynu zabronionego, w szczególnoci za rozwijajcych si od wieków podstaw oraz metod ustalania jego umylnego popenienia.

Z recenzji prof. dr. hab. Jacka Giezka